W dniu wczorajszym (10.06.2019) ekipie programu „Tank Hunter” zajmującej się polowaniem na broń pancerną z czasów drugiej Wojny Światowej, na plaży w Kuźnicy udało się znaleźć i wydobyć niemieckie działo 8,8 cm Flak (potocznie zwane osiemdziesiątką ósemką). Dodatkowo dziś (11.06.2019) trafili rosyjską armatę kalibru 45 mm, popularnie nazywana „muchobijką”.
Ekipa Tank Hunter w trakcie prac saperskich prowadzonych we wskazywanym już od dawna przez miejscowych miejscu na terenie Kuźnickiej plaży wydobyła części niemieckiego działa z okresu II Wojny Światowej. Pozostawały one tam od 1944 roku, gdy zostały wtedy wysadzone w celu uniknięcia przejęcia przez nadchodzące wrogie wojska. Dziś w tym miejscu eksploratorzy znaleźli jeszcze radziecką „muchobijkę”, a prace saperskie się jeszcze nie zakończyły…
Poszukiwacze znaleźli podstawę krzyżową i dwa wózki wspomnianej armaty 88 mm oraz jej podstawę obrotową. W dniu dzisiejszym 45 mm armatę przeciwpancerna wz. 1937 kalibru 45mm, popularnie nazywana „muchobijką”. Przedmioty te po oczyszczeniu i zakonserwowaniu mają trafić do muzeum gdzie będą wyeksponowane.
Historia niemieckiej 88
Niemieckie działo przeciwlotnicze i przeciwpancerne 8,8 cm Flak 18 z okresu II Wojny Światowej jest jednym z najbardziej znanych dział z tego okresu. Wyprodukowano kilka wersji tego działa: 8,8 cm Flak 18, 36, 37 i 37/41, a także nowszą konstrukcję tego kalibru – 8,8 cm Flak 41. „Flak” to w języku niemieckim skrót od słów „Flugabwehrkanone” (lub „Fliegerabwehrkanone”) – działo przeciwlotnicze, gdyż takie było oryginalne przeznaczenie tej broni. W wojsku niemieckim były one popularnie znane jako „Acht-Acht” (osiem-osiem), skrót od Acht-Komma-Acht Zentimeter (osiem przecinek osiem centymetra).
Osiemdziesiątki ósemki były używane w dwóch rolach: jako ciężkie, ruchome baterie przeciwlotnicze, ale także jako statyczne działa służące do obrony przestrzeni powietrznej Niemiec. W tej drugiej roli działa były ustawiane w dużych bateriach, a ich ogień był kierowany przez jedno stanowisko dowodzenia.
Podczas bitwy o Francję Wehrmacht szybko nauczył się, że pociski armat przeciwpancernych kalibru 37 milimetrów nie wystarczą do przebicia pancerzy ciężkich czołgów francuskich i brytyjskich. W desperacji oddziały niemieckie obróciły przeciw nim najpotężniejszą broń – działo przeciwlotnicze 88 mm. Wykorzystywany przeciwko celom naziemnym Flak 88 mm radził sobie wyśmienicie: potrafił z łatwością eliminować obiekty z odległości 1800 metrów. Wystrzeliwane z dużą prędkością pociski wydawały charakterystyczny dźwięk, który skutecznie obniżał morale wroga. W czasie pierwszej fazy inwazji na Francję „88-ki” zaczęły być używane do zwalczania grubo opancerzonych czołgów jak francuski Char B1 czy brytyjska Matilda Mk II, których pancerz przedni okazał się niemożliwy do przebicia dla innych niemieckich dział. Powszechnie w tej roli zaczęto używać tych dział podczas operacji w Afryce Północnej i w Związku Radzieckim.
Pociski wystrzelone z tej armaty przebijały pancerz o grubości ponad 150 mm nawet z odległości 2 km. Oznaczało to, że była to niewątpliwie najlepsza broń przeciwpancerna początkowego okresu wojny i pozostała skuteczna aż do jej zakończenia, dopiero w 1945 pojawiło się kilka konstrukcji, które były odporne na bezpośrednie trafienie z „88”. Bez żadnej wątpliwości działo to było najbardziej skuteczne na płaskich pustyniach Afryki Północnej i otwartych stepach Rosji, gdzie mogło się ono wykazać dalekim zasięgiem i wysoką celnością.
Niektóre części armaty były wspólne dla różnych wersji i wiele z dział używanych w czasie wojny było w taki sposób naprawianych. W sierpniu 1944 Niemcy mieli w posiadaniu prawie 11 tysięcy dział typu 8,8 cm Flak 18, 36 i 37, z których większość służyła w bateriach systemu obrony przeciwlotniczej kraju. W tym czasie pojawiły się opinie, że z powodu niskiej efektywności obrony przeciwlotniczej wszystkie te działa powinny być przekazane armii do zadań przeciwczołgowych[, ale zrealizowano ten plan tylko w niewielkim zakresie od przełomu lat 1944/1945. (wikipedia)
Historia rosyjskiej Muchobijki
45 mm armata przeciwpancerna wz. 1937 (53-K) (ros. 45-мм противотанковая пушка образца 1937 года (53-К)) – radziecka holowana armata przeciwpancerna. Skonstruowana przez Michaiła Łoginowa. Działo powstało z modyfikacji 45 mm armaty ppanc wz. 1932[, która z kolei powstała przez połączenie większości zespołów 37 mm armaty ppanc wz. 1930 z nową lufą kalibru 45 mm. Pocisk przeciwpancerny wystrzelony z armaty wz. 1937 był w stanie przebić 35 mm pancerza pochylonego pod kątem 60° z odległości 500 m (28 mm z odległości 1000 m)
Działo 53-K było w pierwszej fazie niemieckiego ataku niemieckiego na ZSRR podstawową armatą przeciwpancerną Armii Czerwonej. 1 czerwca 1941 roku miała ona na uzbrojeniu 7255 tych dział. Użycie bojowe wykazało że działo 53-K ma zbyt małą przebijalność pancerza. Dlatego od 1942 roku było zastępowane przez nowszą armatę M-42.
Często zdarzało się że sprzęt obcych wojsk był wcielany i użytkowany przez armię niemiecką, zapewne podobnie było w tym przypadku. Muchobijka trafiła na Kuźnicka plażę jako dodatkowy opór przed ewentualnym desantem. Tutaj możecie zobaczyć galerię Polskiego sprzętu pancernego który dostał się w ręce Niemców.
