Kolejny niezwykły artefakt odkryty wykrywaczem metali przez poszukiwaczy. Poszukując XVII-wiecznej Bitwy pod Prostkami natrafili na siekierę z epoki brązu!
Na niezwykły i rzadki zabytek natrafili poszukiwacze z Stowarzyszenia Historyczno – Eksploracyjnego Jaćwież – Ełk, Augustów. W trakcie legalnych poszukiwań z wykrywaczami natrafili na cenny dla kultury i dziedzictwa zabytek, który można identyfikować z epoką brązu.
„Poszukiwaliśmy miejsca Bitwy pod Prostkami z 8 października 1656 roku pomiędzy sprzymierzonymi wojskami Rzeczypospolitej i Tatarów pod dowództwem hetmana polnego litewskiego Wincentego Gosiewskiego, a wojskami brandenbursko-szwedzkimi pod dowództwem generała Jerzego Fryderyka Waldecka z posiłkującą go jazdą Bogusława Radziwiłła. Miejsce bitwy nie jest jeszcze znane i przez kolejne miesiące będziemy próbowali je namierzyć. Zamiast miejsc walk natrafiliśmy na rzeczony toporek.” – powiedział dla nas Mariusz Jarząbek, prezes SHE Jaćwież
W ubiegłym roku prawie identyczną siekierkę znalazł 5-latek w lesie w pobliżu Ostrowa Lubelskiego w woj. Lubelskim. Zabytek ten obecnie jest przekazany do Muzeum Narodowego w Lublinie.
„Dokładnie jest to siekierka szynowa typu Tautušiaų. Charakterystycznymi cechami tej siekiery są szerokie, łopatkowe ostrza, trzony masywne z szerokimi dwoma podniesionymi brzegami. Na brzegach wyrobu dostrzec można wyraźne szwy odlewnicze, co świadczy o ich wytworzeniu w matrycy (glinianej lub woskowej). Niemal identyczne znaleziska z innych części Polski, a mianowicie z Rozkopaczewa i Radzic Starych, pozwalają ulokować naszą siekierkę w epoce brązu, a dokładniej w III-IV okresie wg chronologii Monteliusa.” – dodał prezes SHE Jaćwież
Broń tego rodzaju, określana w literaturze archeologicznej jako typ Tautušiaų łączona jest z kręgiem kultury wschodniobałtyjskiej. Na obszarze Polski południowej i wschodniej siekiery typu typ Tautušiaų stanowią wyjątkową rzadkość. Tego rodzaju siekiery można uznać jako wyroby importowane, pochodzące prawdopodobnie z terenu północno – wschodniej Polski lub Litwy i datować je można na około 1300-900 roku p.n.e.
Zdjęcia: Stowarzyszenie Historyczno – Eksploracyjne Jaćwież – Ełk, Augustów
W literaturze przedmiotu panuje pogląd, że zbyt silne rozszerzenie ostrza, specyficzne dla tego typu metalowych siekierek nie ułatwiało zastosowania tych form do pracy. Wyraźna staranność i estetyka wykonania, wydaje się być natomiast charakterystyczną cechą siekierek reprezentacyjnych, używanych jako broń bądź przeznaczonych do celów kultowych. Przedmioty te, z uwagi na użyty do ich wytworzenia materiał (brąz) i na funkcję (broń), musiały przedstawiać w ówczesnej epoce bardzo wysoką wartość materialną.
Znalezisko zostało przekazane do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, skąd zapewne trafi do jakiegoś muzeum gdzie jest jego miejsce.
